Chapter Five. Part I

 Czytasz = Komentujesz

***

     Kończąc śniadanie wpatrywałam się w ekran laptopa. Chciałam jak najszybciej zakończyć "papierkową" robotę, w związku ze zmianą miejsca mojego zamieszkania. Na szczęście nie musiałam biegać po urzędach, tylko wraz z rozwojem wirtualnej technologii, wszystko mogłam załatwić przez internet. Odetchnęłam z ulgą, gdy nacisnęłam ostatnie "wyślij"              i zamknęłam skrzynkę pocztową. Połykając ostatnie kęsy wspaniałej owsianki, układałam sobie w głowie dzisiejszy plan dnia. Byłam zorganizowana, co wychodziło z mojego doświadczenia. Muszę wiedzieć kiedy mam wolny czas, a kiedy jakąś sesję, przymiarki, cokolwiek... Wszystkie decyzje są zawsze dokładnie przeze mnie przemyślane. Nie lubię spontanicznego myślenia. Oczywiście, moją prawą ręką była w dalszym ciągu Cathy, która w swojej pracy jest niezastąpiona. Nagle usłyszałam dźwięk telefonu. O wilku mowa.

- Halo? - spytałam, kiedy połączenie już trwało. Czekałam, aż usłyszę ten charakterystyczny głos.

- No witam witam - zaśmiała się do telefonu. - Słuchaj... Dziś o 14 masz być w agencji. Sesja okładkowa do niemieckiego Vogue'a.

- O 14? - od razu pomyślałam o obietnicy, jaką złożyłam wczoraj Erikowi. Może do osiemnastej się wyrobimy... - Dobrze, będę.

- To w zasadzie tyle - zastanowiła się jeszcze. -Jakby co, to będę dzwonić. Do zobaczenia.

- Pa - zakończyłam połączenie. Cóż.. do najdłuższych ona nie należała. Krótko i na temat. To była druga rzecz, charakteryzująca Cathy.

Po zakończeniu rozmowy, od razu spojrzałam na zegarek. Wskazywał on godzinę.. Uwaga, uwaga.. Dokładnie dwunastą czterdzieści pięć. Tak. Nie przeczytaliście źle. Jadłam śniadanie chwilę przed pierwszą. Nie zwlekałam już dłużej, tylko czym prędzej zaczęłam się ogarniać, żeby nie spóźnić się do pracy zaraz pierwszego dnia.

***

-I... cięcie! - zakomunikował kierownik planu. Właśnie skończyliśmy nagrywać spot reklamowy dla najpopularniejszego pisma modowego w Niemczech. Byłam zadowolona, oglądając kolejne sceny. - Wspaniale, Cailin. Rewelacyjnie wypadłaś. Po prostu czapki z głów.

O tak.. Uwielbiałam, gdy ktoś mówił do mnie w ten sposób. Dowartościowywało mnie to, czułam się pewniej. W ogóle, to kto tego nie lubi? Musiałam przebrać się w swoje ubrania, dlatego udałam się do garderoby, która - szczerze mówiąc - była dość sporo oddalona od tej sali, gdzie kręciliśmy reklamę. Przechodząc korytarzami, napotykałam całkiem nowe twarze. Modelki i modele, fotografowie, reżyserzy i reszta tej całej bandy. W oddali zauważyłam Melanie Reus, a ona na mój widok uśmiechnęła się promiennie.

- Witaj Cailin - na początku zdziwiło mnie to, że tu każdy mówi do siebie po imieniu, ale już się przyzwyczaiłam. 

- Dzień dobry - odpowiedziałam jej tym samym. 

- Jak się pracowało? 

- Dziękuję, bardzo dobrze. Nie spodziewałam się, że już dzisiaj poczuję się tutaj jak w domu.

Ona tylko przytuliła mnie do siebie.

- Jesteś naprawdę wspaniałą modelką, kochanie. Nie zapominaj o tym i uparcie dąż do swoich celów - spojrzała na mnie swymi czekoladowymi oczami. Piękny kolor, pani Reus.

Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, dlatego uznałam, że lepiej się nie odzywać.

- Wybraliśmy Ciebie i jeszcze kilka innych modelek do sesji z niemiecką reprezentacją. Będzie to dopiero za kilka tygodni, więc zostaniesz poinformowana wcześniej - odrzekła kobieta i odeszła do swojego gabinetu.

Nie przejmując się tym, co powiedziała wyszłam z agencji, żeby udać się na Signal Idunę Park, we wiadomym celu.

***

Paręnaście minut później mój samochód został wreszcie zaparkowany w pobliżu stadionu. Wraz ze mną zmierzała na niego ogromna, żółto-czarna rodzina. Niesamowity widok. To piękne, że wszyscy w mieście zakochali się w kibicowaniu chłopakom. Londyn również tętnił życiem pod tym względem, ale tam kibice byli podzieleni. Wiadomo, kilka drużyn, kilka typów ludzi. 

Na murawie dostrzegłam chłopaków, którzy się rozgrzewali. Był Erik, Marco i reszta drużyny. Od razu dostrzegłam "chemię" między nimi. Wszyscy się wspierali, śmiali, żartowali. Dokuczali sobie, ale w niezwykle przyjemny sposób. A kibice? Na zmianę skandowali ich nazwiska. Teraz wiem, że Borussen to jedna, wielka rodzina. Nie ważne czy są na każdym meczu. Oni po prostu nauczyli się z nimi być. Za wszystko i pomimo wszystko. 

Najmłodsi mieli tyle iskierek w oczach, gdy tylko ich dostrzegali. 

Parę minut później, gdy rozgrzewka zaczęła się na dobre, a trybuny były już prawie całe zapełnione, na murawie dostrzegłam również małą istotkę. Kiedy mnie zobaczyła, od razu zaczęła biec w moim kierunku.

- Jednak jesteś! - zawołała podekscytowana Lisa, tuląc się do mnie. Jaka ona jest radosna. Bije od niej tyle ciepła. Tyle dobra.

- Obiecałam - odpowiedziałam niemal od razu, dalej wpatrując się w jej cudowne oczy.

- Pójdziesz ze mną tam? - wskazała na ławkę rezerwowych, na której siedziały różne partnerki, albo przyjaciele i rodzina piłkarzy. 

- Nie wiem, a nie możemy zostać tutaj? - na pewno wiecie, dlaczego nie chciałam tam iść. Jednak coś w mojej głowie podpowiadało mi, żeby spróbować. Choć raz mogę zrobić coś odwrotnego. Serce mówi tak, a rozum: nie. Pieprzyć to. - Dobrze. Chodźmy - nie czekałam, aż dziewczynka cokolwiek powie, tylko wzięłam ją za rękę i ruszyłyśmy na miejsce.

Marco

Wykonując ćwiczenia, które miałyby poprawić i ustabilizować naszą taktykę rozmawiałem      z chłopakami. O wszystkim i o niczym, jak zwykle z resztą. Tfu. Wróć. 

Z Kevinem, Aubą, Jonasem i Marcelem, dlatego, że nie miałem ochoty przebywać w towarzystwie moich "najlepszych przyjaciół". Od nieprzyjemnej sytuacji w klubie nie zamieniliśmy ani jednego słowa, a minęły już cztery dni. Z Robertem się nie pobiłem, a on uparcie trzyma stronę Mario. Dobra, nieważne. Nie chcę tracić czasu na ludzi, którzy nie mają swojego życia. Podając piłkę do Auby, zauważyłem (a właściwie usłyszałem) siostrę Erika, która prowadziła za rękę jakąś kobietę.

Była taka piękna. Długie blond włosy idealnie opadały na jej smukłe ramiona. Usta wykrzywione w pięknym uśmiechu. Była jak anioł. Sam nie wiem, co się ze mną dzieje. Od pewnego czasu nie mogę przestać o niej myśleć. Widzę ją w snach. Przytuloną do mojego torsu, wykrzykując me imię. Nie chcę dłużej się w to bawić. Pragnę jej niewyobrażalnie mocno, z dnia na dzień coraz bardziej. Nie wiem, czy kiedyś będę w stanie się powstrzymać. Chcę ją pieprzyć tak mocno, żeby mi starczyło do końca życia.

Gdy nasze spojrzenia się spotkały, po prostu potknąłem się o pachołek, na co cały stadion wybuchnął śmiechem. Ona usiadła na krzesełku i witała się z innymi dziewczynami. Jest moim wizualnym ideałem. "Moją własną odmianą heroiny" - nie rozmawiam z nią, a widząc najzwyczajniej w świecie wariuję. 

Nie mogę dłużej czekać, pomyślałem i z mnóstwem nieprzyzwoitych myśli ruszyłem w jej stronę.

~***~

 Od autorki:

Przed sobą widzicie pierwszą część rozdziału piętnastego. Jeśli mam być szczera, to osobiście mi się podoba, ale jeżeli macie jakieś zastrzeżenia - śmiało piszczcie w komentarzach, a nad konstruktywną krytyką zawsze się zastanowię.

Dziękuję Wam za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Nawet nie wiecie ile radości sprawia mi fakt, że komuś chce się czytać to, co tworzę. 

Te Wasze komentarze dały mi takiego pozytywnego kopa, że mam milion pomysłów na to opowiadanie, żeby z rozdziału na rozdział było jeszcze lepsze i bardziej ciekawe, dlatego od następnej części dopiero zacznie się dziać :) 

Powoli szykujcie się na nową historię. Nie mogę się doczekać, aż Wam ją przedstawię. Mam fabułę, bohaterów i dużo weny. Sądzę, że w niektóre gusta trafię, a Wy znowu zobaczycie kogoś w zupełnie innym obliczu.

A S K M E - tradycyjnie mój ask. Możecie tam informować mnie o nowych rozdziałach na Waszych blogach.

Jeszcze raz Wam dziękuję! Do następnego,

Love

~ Alex