Chapter Four

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

~****~ 

Cailin
 

          Będąc po drugiej stronie ulicy, z wrażenia potrzebowałam się zatrzymać. Przed oczami nadal miałam jego twarz. To spojrzenie, przeszywające mnie wewnątrz sprawiało, że na samą myśl o tym, robiło mi się niedobrze. Miał takie dziwne oczy... Nie gwarantuję, ale wydawało mi się, że tam w domu gwałtownie zbladłam. Dosłownie nic do mnie nie docierało. Naprawdę. Pomińmy fakt, że mogłam wpaść pod samochód, nie zauważając czerwonego światła na przejściu dla pieszych. 
A co jeśli on rzeczywiście jest... niebezpieczny? Szybko wyrzuciłam to z głowy.

Gdy wreszcie bez żadnych fizycznych obrażeń dotarłam do swojego mieszkania, pierwszą czynnością, którą wykonałam była kąpiel. O tak. Brakowało mi tego. Czując zimne krople wody, zderzające się z moim ciałem, poczułam znaczną ulgę. W takich chwilach jest czas, żeby sobie wszystko przemyśleć, ale głębiej się nad tą całą sytuacją zastanawiając stwierdziłam, że wszystko jest banalnie proste. Muszę go ignorować, a najlepiej unikać. Nie chcę się z nim spotykać, bo nie potrzebuję takich znajomych. Nie potrzebuję nikogo.
Kiedy moje ciało było wystarczająco suche, ubrałam się w najzwyklejsze dresy i luźną koszulkę. Włosy związałam w niesfornego koka, a rzęsy przeciągnęłam tuszem do rzęs.
Schodząc na dół po szklanych schodach, na wyspie zauważyłam mojego Mackbooka. Uruchomiłam go, następnie włączyłam odtwarzacz i po chwili w całym domu rozbrzmiewały moje ulubione piosenki. Nucąc je udałam się do kuchni, w celu przygotowania jakiegoś obiadu. Zerknęłam do lodówki. Wszystko jasne. W domu nie mam nic do jedzenia, lodówka świeci pustkami. To normalne, przecież po przylocie do Dortmundu nie zrobiłam żadnych zakupów spożywczych.  

Przynajmniej wiem, co będę robić przez najbliższe parę godzin -powiedziałam do siebie, po czym delikatnie się zaśmiałam. Może ze swojej głupoty? Cokolwiek...
  
Ponownie się przebrałam, lecz tym razem w bardziej "oficjalny" strój. Postawiłam na zwykłe jasne rurki z wysokim stanem, czarny croptop i białe, krótkie Conversy. Najpotrzebniejsze rzeczy spakowałam do torebki, wzięłam kluczyki do samochodu i odjechałam w poszukiwaniu jakiegokolwiek marketu, czy coś w ten deseń. Kręcąc się po mieście nie odnalazłam żadnego sklepu. Moja pierwsza myśl: zadupie. Druga: wstyd za pierwszą, bo właśnie zauważyłam wielki, a zarazem zielony napis "ALMA". Uśmiechnęłam się sama do siebie i wjechałam na podziemny parking. Po znalezieniu wolnego miejsca, wzięłam torebkę z siedzenia pasażera, przeciągnęłam usta ciemniejszą szminką i opuściłam samochód. Przechodząc między ludźmi wzięłam wózek i powoli prowadziłam go między regałami, w tym samym czasie wyciągając listę zakupów. 

-Przepraszam -zagadnęła mnie dziewczynka. Na oko miała może z jedenaście lat. -Mogę prosić o autograf i zdjęcie? -była cudowna. Miała śliczne, niebieskie oczka i długie blond włosy. Przypominała mi siebie, kiedy byłam dzieckiem
-Oczywiście -uśmiechnęłam się, widząc ile szczęścia sprawiła jej moja odpowiedź. -Gdzie mam się podpisać?
-Tutaj -wskazała na czarny notes, z logiem miejscowej drużyny. Otworzyła go na którejś stronie i podała mi wraz z długopisem.
-Lubisz Borussię Dortmund? -zapytałam i oddałam jej rzecz, długopis wkładając do środka.
-Uwielbiam! Mój brat jest piłkarzem tej drużyny -mała najwyraźniej była z tego powodu bardzo dumna. 
-To świetnie -nie chciałam, żeby zrobiło jej się przykro. -Jak ma na imię? 
-Erik -odpowiedziała, najwyraźniej szukając go wzrokiem. -Zaraz.. gdzieś tu... O jest! -wskazała na mężczyznę.

Po chwili dziewczynka go zawołała i szatyn znalazł się obok nas. Był bardzo przystojny. Jego włosy były idealnie ułożone. Ubrany był w czarne rurki i białą koszulkę w serek. W jednej ręce trzymał ciemnego fullcapa, a w drugiej telefon. Patrząc na mnie, chyba lekko się zmieszał, bo za bardzo nie wiedział co powiedzieć.

-Jestem Cailin -wyciągnęłam rękę, by się przywitać. Nie byłam zbytnio nieśmiała, ani jakoś specjalnie wredna przy pierwszym spotkaniu. Moja egoistyczna i bardziej nieufna strona, ujawniała się dopiero za jakiś czas.
-Erik Durm -uścisnął delikatnie moją dłoń. -Miło mi Cię poznać.
-Erik, wiesz że Cailin dała mi swój autograf? -uwielbiałam patrzeć, ile radości dawałam małym dziewczynkom. 
-To świetnie -szatyn zaśmiał się, zerkając na mnie co jakiś czas. -Zrobić Wam zdjęcie? -zwrócił się do młodszej siostrzyczki.
-Jasne! -od razu się rozpromieniła.

Po wykonaniu tej czynności spytałam się, jak ta młoda istotka ma na imię. Dowiedziałam się, że nazywa się Lisa, a to doskonale do niej pasuje. 

-Może wybierzesz się na nasz trening? -zagadnął mnie młody mężczyzna. -Mogłabyś poznać dziewczyny, na pewno z którąś się zaprzyjaźnisz.
Oho, już to widzę.
-No zobaczymy -uśmiechnęłam się wymijająco. -Kiedyś wpadnę.
-Przyjdź jutro o 16, potem mamy spotkanie z fanami -on miał tak powalający uśmiech, że za nic nie potrafiłam mu odmówić. Co się ze mną dzieje, do cholery.
-Słuchajcie, miło się rozmawiało, ale muszę już pędzić -pożegnałam się. -Do jutra Lisa! Cześć Erik -dodałam i odeszłam w stronę regałów by wreszcie zrobić jakieś zakupy.
Za sobą usłyszałam krótkie "Do zobaczenia" i jeszcze im pomachałam.

Mając już prawie pełny wózek, podjechałam do kasy. Zapłaciłam za wszystko, zapakowałam do samochodu i odjechałam z parkingu. 
Później zdałam sobie sprawę z czegoś okropnego. Jakim cudem mam unikać Marco, skoro trenuje w tej samej drużynie co Erik? Przecież na sto procent jutro się pojawi. Przeklęłam pod nosem i sprawnie włączyłam się do ruchu ulicznego. Na początku miałam w ogóle zrezygnować, no ale spokojnie. Jakiś blondyn nie może ingerować w moje decyzje. Pójdę tam.
Sama w to nie wierzysz. 
Z drugiej strony nie idę tam dla niego, tylko dlatego, że Erik mnie zaprosił. W dodatku Lisa na pewno się ucieszy. 
Muszę przestać myśleć o Reusie, bo źle to się skończy. Poza tym, niepotrzebnie zaprzątam sobie nim głowę. Piłkarz z dużymi pieniędzmi. Reasumując - nie wyniknie z tego nic dobrego.
Zostajemy na tych samych relacjach, o ile unikanie z mojej strony można w ogóle nazwać jakąś reakcją.
Gdy wreszcie dojechałam do domu, rzuciłam reklamówki na podłogę w kuchni i udałam się do sypialni. Potrzebowałam snu, żeby chociaż na chwilę o niczym nie myśleć.

~***~

 Marco

      Wchodząc do klubu szukałem wzrokiem przyjaciół. Przedzierając się przez tłum bawiących się ludzi, w końcu ich odnalazłem. Siedzieli w kącie, przy "naszym" stoliku rozmawiając, a dodatkowo popijając drinka. Podszedłem do nich i usiadłem na jednej z ogromnych, do tego kruczoczarnych kanap. 

-Siema -przywitałem się z dwójką brunetów. -Jak leci?
-W porządku -odezwał się Mario*,  zerkając na Roberta**. Od razu czułem, że coś jest nie tak, ale jak zwykle nie było mowy, żebym się dowiedział o tym, co ta dwójka ma zamiar zaplanować. Typowe.
-Są jakieś fajne laski? -od razu wypaliłem, żeby ich wkurzyć. Nie tolerowali, ani nie pochwalali mojego zachowania, co ja - szczerze mówiąc - miałem daleko gdzieś. To moje życie i moje sprawy. Oni niech się lepiej w to nie wtrącają. 
Lewandowski i Goetze zignorowali moje pytanie i dość widocznie przewrócili oczami.
-Odpuście -rzuciłem nieprzyjemnym tonem. 
-Nic nie mówimy -poprawił włosy Lewy i upił łyk alkoholowego napoju. 
-Obiecaliśmy -dopowiedział Mario. Następnie wstał i odszedł w stronę łazienek. Robert zrobił to samo. W końcu zniknęli gdzieś za rogiem.
-To są chyba jakieś jaja -powiedziałem do siebie, łapiąc się za głowę. Dopiłem swojego drinka i wyszedłem za nimi, chcąc wyjaśnić problem.
Przekraczając próg męskiej toalety, najwidoczniej przeszkodziłem im w rozmowie, bo odskoczyli od siebie, jakbym przyłapał ich na jakimś dziwnym czynie.
-Przepraszam, że przeszkadzam -zaśmiałem się, by po tych słowach ponownie przyjąć poważną postawę. -Powiecie mi wreszcie, w czym tkwi problem, do cholery?! Mam dość takiego traktowania.
-My również -odezwał się mój najlepszy przyjaciel.
-W sensie? -oparłem się o drzwi.
-Mieliśmy miło spędzić czas wspólnie, a ty ledwo wszedłeś do klubu i od razu rozglądasz się za dziewczynami. Ogarnij się w końcu, bo zachowujesz się jak dzieciak -zdenerwował się Lewy.
-I co w związku z tym? -odpowiedziałem na uwagę w dość specyficzny sposób.
Oni tylko popatrzyli po sobie z głębokim zdziwieniem wymalowanym na twarzach.
-Nie poznaję Cię, stary -pokręcił głową Mario. -Zmieniłeś się. Jesteś jeszcze większym dupkiem niż byłeś. Nic Cię nie obchodzi. Nie sprawia Ci problemu ranienie innych. Liczysz się tylko ze sobą. Smutne to.
-Nikt nie każe Ci się ze mną przyjaźnić! -walnąłem pięścią w drzwi. Atmosfera z każdą sekundą stawała się coraz bardziej napięta. 
-Może rzeczywiście lepiej odpuścić! Mam w dupie takich ludzi jak Ty. Gardzę nimi -zaśmiał się. -Miłego wieczorku -dodał ironicznie i chciał wyjść, ale ja mu nie pozwoliłem. Uderzyłem go w twarz. 

Po chwili nawet Robert nie mógł nas powstrzymać, ani rozdzielić. Po prostu zaczęliśmy się bić i gdyby nie ochrona, mogło się to różnie skończyć. Podczas gdy Lewy pomagał w wycieraniu twarzy z kropel krwi, ja wyszedłem, nie chcąc mieć z nimi nic wspólnego.
Idąc na parking zdałem sobie sprawę, że przecież nie mam samochodu. Nie chciałem wracać poobijany do domu na piechotę, bo dziennikarze mieliby z tego niezłą pożywkę. Pomyślałem, żeby zadzwonić do Marcela. Po paru sygnałach odebrał.
-Halo? -powiedział zaspanym głosem. Popatrzyłem na wyświetlacz. Była 3 nad ranem.
-Wow stary -zrobiło mi się głupio, że przerwałem mu sen. -Nie wiedziałem, że śpisz.
-Próbowałem, ale coś mi przerwało -zaśmiał się. -Co chciałeś o tak wczesnej porze? 
-Przyjechałbyś po mnie? Mój obecny stan nie pozwala mi na ruszenie się z miejsca -odruchowo przejechałem ręką po włosach. 
-Co Ci się stało? -zapytał zszokowany.
-Nic takiego, po prostu przyjedź pod swój klub. Proszę.
-Reus! Coś ty znowu wykombinował? 
-Przyjedź, a zobaczysz.
-Będę za dziesięć minut, daj mi się ogarnąć -rzucił i zakończył połączenie.
Ja natomiast usiadłem na ławce, nie chcąc się z nikim zobaczyć. Wyciągnąłem chusteczki i zacząłem wycierać twarz z krwi, która powoli zasychała.

***

-Pobiłeś się z Mario?! -Marcel ani trochę nie krył swojego zdziwienia. 
-No popatrz -odwróciłem wzrok. Nie chciałem o nim rozmawiać. 
-Ale jak to? O co? -szatyn nie dawał za wygraną. 
-O nic, proszę -spojrzałem na niego błagalnym wzrokiem. -Nie rozmawiajmy o nim. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.
-Jak chcesz -uśmiechnął się lekko. Cóż... lubię to w nim. Nie mówi mi co mam robić, nie wpieprza się w moje życie, nie dyktuje mi warunków. Traktuję go jak brata. Zawsze ze mną jest. Za wszystko i pomimo wszystko. 
Nim się obejrzałem, dojechaliśmy pod mój dom.
-Zostać z Tobą? -zapytał, wyłączając silnik. 
-Wolałbym być sam -odpowiedziałem i odpiąłem pasy.
-Dobra, to ja już będę leciał. Dojdziesz do domu? -zaśmiał się.
-Spokojna głowa. Dziękuję jeszcze raz.
-Nie ma za co. Uważaj na siebie -usłyszałem i zamknąłem drzwi. Po chwili samochód Marcela odjechał spod mojej posesji.
Wparowałem do domu i poszedłem do łazienki. Wziąłem prysznic i dokładnie wyczyściłem swoją twarz z krwi. Na szczęście skończyło się tylko na rozciętej wardze. 
Czułem się okropnie. Z każdą chwilą złość na Mario trochę ustępowała. Nie chciałem jednak pierwszy go przepraszać, bo nie miałem za co. Przebrałem się i poszedłem do sypialni. Ustawiłem budzik w telefonie i odłożyłem go na szafkę, stojącą obok wielkiego łóżka. Dzisiejsze wydarzenia okropnie mnie wykończyły. Nie miałem siły. Marzyłem tylko o głębokim śnie.

~***~

Od autorki: 

Po dłuższej przerwie do Was wracam. Nie chcę się tłumaczyć, przepraszać i obiecywać, że to się już więcej nie powtórzy, bo pewnie i tak to się stanie. Popsułam się w pisaniu i mam nadzieję, że to minie.

Rozdział w sumie wyszedł tak, jak chciałam. Jest nowy bohater, który sporo namiesza w życiu Cailin. Jest impulsywny Marco. Nie chcę Wam nic zdradzać, ale przez większą część opowiadania Marco właśnie taki będzie. Nerwowy, nieufny, czasem mocno niezdecydowany, a w stosunku do kobiet bardzo zimny. Tak chciałam go przedstawić w tym opowiadaniu. Jednym może się to nie podobać, a drugim wręcz przeciwnie - kwestia gustu.

Bardzo Was proszę o komentarze, a jeśli będzie ich spora ilość, rozdział pojawi się szybciej

 | ASK |   < --- w razie pytań

Dziękuję za to, że jesteście ze mną. Bardzo Was kocham.